কবিতা

লিমাৰিক।
                  ভাস্কৰ বৰডেকা

চলাইছে দেশ 
পিন্ধি মানৱৰ ভেশ, 
 সিহঁতৰ বেংক বেলেন্সৰ স্বাৰ্থত
 আমি বোৰ শেষ৷ 


 ২
আহিল ছাল ফটা ঠাণ্ডা
গা নোধোৱা মোৰ এটা ধান্দা, 
মাজে মাজে খাব লাগে মা-দেউতাৰ দাণ্ডা৷ 

৩
 বিনা মূলধনে কৰা ব্যাৱসায়ৰ নাম এটা হ’ল “সংস্কৃতি অৱ চান্দা”
৪
শেষ ৰণ 
ভাঙিল মন, 
ল’লো পণ 
বিশ্বাসে মূলধন৷ 
শুনিছানে বন্ধুগণ ! 

৫
কালি অসম বন্ধ, 
বিয়পিছে ক্ষমতা লোভৰ গোন্ধ 
আৱেগত হ’ব ধৰিছো আমি অন্ধ৷ 

৬
মিঠা আমত বহুত পোক 
কৈ আছে খা খা মোক মোক, 
দুখীয়াবোৰ হৈ পৰিছে সমাজৰ “জোক”? 
যিমান খালেও নকমে ইহঁতৰ ভোক৷ 

৬
সময় 
সময়ে আঁচুৰিছে, সময়ে ঘাঁ ভৰাইছে, 
সময়বোৰ গৈছে 
সময়ে শিকাইছে, 
সময়ে দিছে 
সময়ে নিছে, 
সময়ে লৈছে
সময়ে সময়ক লুকাইছে৷