গল্পঃ সংসাৰঃ দিব্যজ্যোতি বৰমুদৈ

সংসাৰ


গিৰিয়েকৰ হাতত খালী মোনাখন দেখি মালতী খংত জ্বলি পকি উঠিল৷

তাইঃ একো এটাকে পাকঘৰত নাই৷ বনাও যদি বনাও কি৷ কিবা খং উঠিব বাপেক্কে নিজৰ মূৰটোকে সিজাই খুৱাই দিম৷

সিঃ (একো কাণ মন নকৰা যেন দেখাই) আজি মোৰ মা দেউতা আহিব৷ বেছিকৈ কিবা আনি থলেও তুমি বনাবলৈ মন নকৰিবা৷ দুদিনমান থাকিবও৷ গতিকে বয় বস্তু গেলি যোৱাতকৈ আগতে আনি থোৱা পটল জিকাৰে কাম চলাই দিবা৷

তাইঃ (অলপ ভিতৰি সামান্য হৈ) তুমি চব্জি নানি মানে বেছিকৈ মাছ-মাংসৰে কাম চলাম বুলি ভাবিছা...! চাবা হ’লে বেছিকৈ মাহটোত খৰচ কৰি বাকী দিন কেইটা অভাবত কটাব মই নোৱাৰোঁ৷

সিঃ হ’ব দিয়া...পাৰা যদি চাহ একাপ খুৱাবা৷ মই মা দেউতাক ষ্টেচনৰ পৰা লৈ আহোঁগৈ৷
তাই মুখ বেঁকা কৰি আগবঢ়াই দিয়া চাহ কাপ খাই সি মাক দেউতাকক ষ্টেচনৰ পৰা আনি ঘৰৰ কলিং বেল বজালেহি৷ তাই দৰ্জাখন খুলি দিলে৷ সন্মুখত তাইৰ মাক-দেউতাক৷ তাইক দেখি বুঢ়া-বুঢ়ী হালে কান্দি দিলে৷ তাই আচৰিতো হ’ল আৰু গিৰিয়েকৰ পতি খংত জ্বলি পকি উঠিল৷...

তাইঃ তুমি মানে জানিছিলা যে মোৰ মা-দেউতা আহিব৷ সেয়ে খালী মোনাখন লৈ বজাৰৰ পৰা আহিল৷ তোমাৰ মা দেউতা অহা হ’লে ঠিকছে বজাৰ কৰিলা হয়৷ মোৰ মা দেউতাক খাবলৈ নোপোৱা বুলি ভাবা যে সেয়ে তেওঁলোক আহিলে বজাৰত একো নোলাই৷ বাঃ তোমাক কিন্তু মানি গ’লো দেই...! তোমালৈ বিয়া হৈ পস্তাইছোঁ মই...৷

সিঃ হ’ব দিয়া পস্তাইছা যদি মই নিৰুপায়৷ পাৰা যদি মা দেউতাক ভিতৰলৈ মাতি নি বহিবলৈ দিয়া ইমান দূৰ আহিছে অলপ বলকি থাকিব এৰি কিবা অলপ খুৱাবলৈ ব্যৱস্থা কৰাগৈ৷

তাইঃ হ’ব প্ৰভু! মই জানো মই কি কৰিব লাগে৷ তুমি যে মানুহটো দুখন মুখৰ মই ভালকৈয়ে আজি বুজিলোঁ৷ এতিয়া মোক পৰামৰ্শ দি থকাতকৈ যোৱা বজাৰখন কৰি আহাগৈ৷ মাছ বা মাংস অলপ লৈ আনিবা খালি৷

সি মাক দেউতাকক বহিবলৈ কৈ ভিতৰলে মোনাখন আনিবলৈ বুলি সোমাই গ’ল৷

তাই মাক দেউতাকৰ ক’লা পৰা মুখ দুখন তেতিয়াহে ভালকৈ চালে৷ তাই ওচৰ চাপি গ’ল! কি হৈছে মা...৷এওঁলৈ চিন্তা নকৰিবা৷ এওঁ অলপ পেট-কপটীয়া স্বভাৱৰ৷ নিজৰ মানুহক খুব শুশ্ৰুষা কৰিব জানে৷ সেয়ে গালি দিওঁ ঠিকছে...৷লাজ পাইছে ন’হয়, এতিয়া চাবা মোনাখন কেনেকৈ ভৰি আহিব৷

তাইৰ কথাখিনি শুনি মাকে তাইক ধমক দি উঠিল৷ মাকে ক’লে..., “চুপ থাক অলপ! জোঁৱাইয়ে লাজ পোৱা নাই৷ লাজ আৰু তিল তিল কৈ অপমানিত হৈছোঁ কেৱল আমি৷ আজি এসপ্তাহতকৈও বেছি দিন তোৰ দেউতাৰৰ সখিৰ ঘৰত নিঠৰুৱা মানুহৰ দৰে পৰি আছিলোঁগৈ৷ তোৰ ককায়েৰ আৰু বৌৰে আমাক আমাৰ ঘৰখনৰ পৰাই খেদি দিলে৷ কথাটো জোঁৱাইয়ে কেনেকৈ গম পালে আমি নাজানো৷ কিন্তু তোক ফাঁকি দি নিশাৰ ভাগত ডিউটি আছে বুলি কৈ আমাক বিচাৰি উলিয়ালেগৈ! ককায়েৰ আৰু বৌৱাৰেক তেওঁ বহুত বুজালে...৷ ককায়েৰৰ স্পষ্ট কথা, “চকু মুদি থাকিলে থাকিব পাৰে৷ ”...আমাৰ সকলো শেষ হৈ গৈছিল বুলি ধৰি লৈছিলোঁ৷ কিন্তু, আমাক বিচাৰি উলিয়াই ইন্তাৰ চিটিৰ টিকট কৰি আমাৰ হাতত দি ইয়ালৈ আহিবলৈ অনুৰোধ কৰিলে৷ নহ’লে ধেমাজিৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ আহি তোৰ ওচৰ পাম বুলি নাভাবিলোঁ হয়৷ খুব সোনকালেই তোৰ মা দেউতাৰ হয়তো হেৰাই গ’ল হয় সময়ৰ অটল গহ্বৰত৷

তাইৰ চকু দুটা চল-চলিয়া হৈ পৰিল৷ মাকক সাৱটি ধৰি কান্দিব ধৰিলে৷ তেনেতে সি ভিতৰৰ পৰা ওলাই আহিল৷ তাক দেখি তাই অলপ সহজ হ’ৱলৈ চেষ্টা কৰিলে! তাই ক’লে...

“হৌৰি শুনকছোন! “...

“কোৱা! “...

“তুমি বাৰু কিয় তেনেকুৱা৷ মোৰ দৰে এজনীক হজম কৰিব পৰাটো তোমাৰ বাবে ইমান সহজ কেনেকৈ হয়৷ মই তোমাক কেতিয়াও বুজিব নোখোজোঁ...৷ মৰমত কৈ বেছি প্ৰতিটো কথাতে বলকি ফুৰোঁ৷ তথাপি তুমি...৷ “.... তাই তাৰ হাত এখন ধৰি আৱেগিক হৈ পৰিল৷

“কি হ’লনো এতিয়া (? )...

“ইমানো ভাল হ’ৱলৈ চেষ্টা ন’কৰিবা৷ আৰু লজ্জিত মই হ’ব নোৱাৰিম৷ মই তোমাক ক্ষমা খুজিবও নোখোজোঁ৷ কাৰণ আজি বুজিছোঁ তুমি মোক মই নোখোঁজাকৈয়ে বহুত ক্ষমা কৰি আহিছা৷ মোৰ সেওঁতাৰ মাজত তোমাৰ নামত লোৱা ৰঙা সেন্দূৰকণেই তাৰ প্ৰমাণ৷ ”...

“সি তাইক তললৈ মূৰ কৰি থকা মুখখন উপৰলৈ উঠাই দিলে৷ হাঁহি এটা মাৰি ক’লে...ঘৰখনৰ মূল থাপনাৰ পূজাৰি তুমি৷ তোমাৰ শুদ্ধতাতহে ঘৰখন নিৰ্মল হ’ব৷ শৰীৰ শুদ্ধ হ’লেই সকলো ঠিক নহয়৷ মনৰ শুদ্ধতাই শান্তি আৰু উন্নতি দুয়োটাই বিৰাজ কৰাত সহায় কৰিব৷ গতিকে তুমি মোৰ বাবে কেৱল জীৱনসংগীয়ে নহয়, তুমি ঘৰখনৰ লক্ষ্মীও৷ ”...

“তাই তাৰ ভৰিত ধৰি সেৱা কৰিলে! ”...

“এনেকুৱা কৰিব নাপাই...৷ পাৰা যদি মনৰ মাজৰ পৰা আমাৰ সম্বন্ধটোত “তোৰ” “মোৰ” শব্দ দুটা উঠাই দি “আমাৰ“ শব্দটো স্থায়ী কৰি পেলাবা৷ সকলো ঠিক হৈ পৰিব৷ মনত ৰাখিবা তুমি এগৰাকী স্ত্ৰী৷ স্ত্ৰীৰ চৰিত্ৰ মানে লো, পিতল, তাম, ৰূপ, সোণ বা হীৰা সকলো হ’ব পাৰে৷ সেইটো কেনেকৈ আংকলন কৰা স্ত্ৰী হিছাপে তুমি বুজিবা৷ ”...

“সি দৰ্জাখন খুলি বজাৰলে যাবলৈ উদ্যত হ’ল৷ দৰ্জাখন খুলি সি তাইক উদ্দেশ্য কৰি ক’লে,

“প্ৰতিজন পুৰুষে নিজৰ স্ত্ৰী গৰাকীক হীৰাৰ ৰূপতে আংকলন কৰি ভাল পাই! মনত ৰাখিবা ময়ো ব্যতিক্ৰম হ’ব নোখোজোঁ! ”..

✍দিব্যজ্যোতি বৰমুদৈ
গহপুৰ, ৯৭০৬২৪০০৭২॥