কবিতাঃ স্মৃতিঃ দিপাঞ্জলী দাস

স্মৃতি

দিপাঞ্জলী দাস

নদী এখন বৈ আছিল
বুকুৰ ৰক্তোপল ভেদি,
হাজাৰ উশাহৰ চাকনৈয়াত,
বন্দী আজি উচ্ছল তৰংগ
কিয় ভাঙে নিৰৱধি ,
কিয় উত্ৰাৱল স্রোতস্বিনী,
হাহাকাৰ বোৰ গোট মাৰে
অভিমানৰ ডাৱৰ ফালি ,
কুহুমবুলিয়া আবেলিয়ে আজি
নকৰে ইপাৰ সিপাৰ ধেমালি,
নি:শব্দ কোলাহলে যেন সবাহ পাতে
মৌন আজি ওঁঠ
মৌন আজি আকাশ
মৌন আজি বতাহ,,,,
এই বতাহ, য’ত আছিল
 বকুল বকুল সুবাস
যাৰ সুঘ্রানে বাউলি কৰে হিয়া,
আজি মাথোঁ স্মৃতি,
সোঁৱৰণীৰ এখিলা দীঘল পাত,
উত্ৰাৱল, উশৃংখল, খিলখিল বোৰ
আজি বন্দী পাতৰ ভাজত,
 ডাৱৰৰ মাজত...
এই ডুবিল যে
আবেলিৰ হেঙুলিয়াৰ লগত...

------------------------------------------------