-
স্থানচ্যুত সূৰ্য আৰু কক্ষচ্যুত পৃথিৱীখনৰ কথাৰে
                                                                                                                                      পৰিস্মিতা দাস

সি তাইৰ সূৰ্য আছিল৷ তাই পৃথিৱী৷ তাৰ চাৰিওফালে সজাই লৈছিল তাই তাইৰ কক্ষপথ৷ তাক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই তাই ঘুৰিছিল চিৰন্তন, বিৰামহীনভাৱে৷ সি তাইৰ বুকুত পোহৰ সিঁচিছিল৷ শীতৰ কুৱলীসনা ৰাতিপুৱাৰ পাছত উপহাৰ দিছিল ৰৌদ্ৰস্নাতা দুপৰীয়া৷ তাৰ হাঁহিৰ উজ্জ্বলতাৰে তাইৰ দুচকুত বাখৰুৱা সপোনে বাঁহ সাজিছিল৷

এনেদৰেই ঘুৰি আছিল তাই তাইৰ সূৰ্যৰ চাৰিওফালে৷
এনেদৰেই পোহৰাই আছিল সি তাইৰ সমগ্ৰ সত্ত্বা৷

এদিন বিজুটি ঘটিল৷

অপ্ৰাকৃতিকভাৱে চিৰশ্বাস্বত নিয়ম ভাঙি সূৰ্য হৈ পৰিল স্থানচ্যুত৷

সূৰ্য স্থানচ্যুত হোৱাৰ প্ৰভাৱ পৃথিৱীৰ ওপৰতো পৰিল৷ তাই হৈ পৰিল কক্ষচ্যুত৷

কক্ষচ্যুত হৈ পৃথিৱীয়ে দেখিলে যে তায়েই একমাত্ৰ গ্ৰহ নাছিল, যি সূৰ্যৰ চাৰিওফালে ঘুৰিছিল৷ সূৰ্যক প্ৰদক্ষিণ কৰি ঘুৰি আছিল আৰু অনেক গ্ৰহ, যাক সূৰ্যই পোহৰ বিলাইছিল৷
             কিন্তু তাই এইটো জনা নাছিল যে সেই পোহৰ সূৰ্যই মাথো তাইকহে দিছিল, যি পোহৰে বুকুত সিঁচিব পাৰে সেউজীয়াৰ বীজ, যি পোহৰত চৰাইবোৰে উলাহেৰে গান জুৰে, যি পোহৰত মৃত উপকূলত সৃষ্টি হ'ব পাৰে জীৱন৷

সিও নুবুজিলে, তাৰ চাৰিওফালে প্ৰদক্ষিণ কৰি থকা গ্ৰহবোৰৰ মাজত পৃথিৱীয়ে আছিল একমাত্ৰ গ্ৰহ যাৰ বুকুত সি জন্ম দিব পাৰে সেউজবুলীয়া জীৱনৰ, যিয়ে তাৰ উত্ত্বপ্ততাক সৃষ্টিশীলতালৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে, যিয়ে তাক ভালপায় ৰাতিপুৱা, দুপৰীয়া, গধুলিৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তত৷

লাহে লাহে সূৰ্যৰ পৰা আঁতৰি গৈ থাকিল পৃথিৱীৰ সেউজবুলীয়া প্ৰভাৱ৷ সূৰ্য হৈ পৰিল নিসংগ৷ পৃথিৱীৰ দৰে উদাৰ, সহণশীল, মমতাময়ী সংগী বিচাৰিবলৈ সূৰ্যৰ হয়তো যুগ যুগ লাগি যাব৷

আৰু পৃথিৱী! তাই নিসংগ নহ'ল৷ সূৰ্যই তাইৰ বুকুত বিয়পাই যোৱা সেউজীয়াবোৰ তাইৰ সংগী হৈ ৰ'ল৷  সূৰ্যক তাই স্মৃতি বুলিও ল'ব নোৱাৰিলে৷ এটি কাল্পনিক সূৰ্যৰ চাৰিওফালে কক্ষপথ সাঁজি লৈ তাই প্ৰদক্ষিণ কৰি থাকিল৷

  . . . ..... ................. ....................................................................................................... ,  .. 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

প্ৰবন্ধঃ অসমীয়া গালি-শপনিবোৰঃ বিজয়া বৰুৱা

-
"অসমীয়া গালি-শপনিবোৰ"  ==================  বিজয়া বৰুৱা সংস্কৃতি হ'ল মানুহৰ সামাজিক আচৰণৰ মূৰ্ত প্ৰকাশ৷সংস্কৃতিৰ এটা ভাগ হ'ল লোক সংস্কৃতি ৷ অসমৰ লোক সংস্কৃতিৰ পথাৰখন অতি সাৰুৱা ৷ অসমীয়া সমাজ জীৱনত বিভিন্ন অঞ্চলত প্ৰচলিত গালি শপনিবোৰৰ লোক সংস্কৃতিত এক সুকীয়া স্থান আছে ৷এই গালি শপনিবোৰৰ আৰম্ভণি ক'ত কেনেকৈ হ'ল তাক কোৱা টান ৷গালি শপনিবোৰৰ মূল আধাৰ হ'ল কাজিয়া ৷কাজিয়া নকৰিলেও 'গোৱাল গালি'ও প্ৰচলন আমাৰ সমাজত আছে ৷ অসমীয়া সাহিত্যতো কাজিয়াৰ বৰ্ণনা পোৱা যায় ৷ পৌৰাণিক সাহিত্যতো ইয়াৰ বৰ্ণনা আছে ৷মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ "পাৰিজাত হৰণ" ত শচী আৰু সত্যভমাৰ কাজিয়া, "চোৰধৰা পিম্পৰা গুচোৱা" ত যশোদাই গুৱালীসকলক উদ্দেশ্যে পৰা গালি, মামণি ৰয়ছম গোস্বামীৰ উপন্যাসত ৰাধেশ্যামীসকলৰ কাজিয়াবোৰ, হোমেন বৰগোহাঞিৰ " মৎস্যগন্ধা " খনত মেনকাৰ গালি-গালাজবোৰ আমাৰ লোক জীৱনৰ পৰাই বুটলি অনা বুলিব পাৰি ৷দেখা যায় যে, লোক জীৱনত প্ৰচলিত গালি গালাজবোৰ কেতিয়াবা সাহিত্যত প্ৰৱেশ কৰি বাংময় ৰূপ লাভ কৰে ৷ যি কি নহওক, ইয়াত আজি অসমীয়া সমাজত প্ৰচলিত গালি শপনিবোৰ অলপ উ...
Read more

প্ৰবন্ধঃ সাহিত্যৰ প্ৰতি নতুন প্ৰজন্মৰ অনীহাঃ অসমী গগৈ

-
সাহিত্যৰ প্ৰতি নতুন প্ৰজন্মৰ অনীহা – অসমী গগৈ প্ৰজন্ম! শব্দটোৰ মাজত যেন নিহিত আছে অসীম শক্তি, বিপুল সম্ভাৱনা। তাৰ লগতে নতুন শব্দটো যোগ হৈ মানুহৰ আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিছে। সকলোৱে আশা কৰে অগতানুগতিক অভূতপূৰ্ব কিবা এটাৰ সন্ধান যেন নতুন প্ৰজন্মই দি যাব। কিন্তু বৰ্তমান কাৰ্যক্ষেত্ৰত নতুন প্ৰজন্মই সকলোকে হতাশহে কৰিছে। আঙুলিৰ মুৰত লেখিব পৰা দুই এজনৰ বাহিৰে সামগ্ৰিকভাৱে চাবলৈ গ’লে নতুন প্ৰজন্মই সকলো ক্ষেত্ৰতে অনীহা দেখুওৱাহে পৰিলক্ষিত হৈছে। সৃষ্টিশীল বা উৎকৰ্ষশীল কোনো দিশৰ প্ৰতি যেন তেওঁলোকৰ আগ্ৰহ নাই। এনে বিলাক কথাৰ উদাহৰণেৰে কাগজৰ পৃষ্ঠা ভৰাই পেলাব পাৰি, কিন্তু ইয়াত উদাহৰণ দাঙি ধৰাৰ প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। আমাৰ আলোচনাত আজি বিশেষভাৱে নতুন প্ৰজন্মই সাহিত্যৰ প্ৰতি দেখুওৱা অনীহাকহে সামৰিবলৈ লোৱা হৈছে। দেখা গৈছে আমাৰ সমাজৰ নতুন প্ৰজন্মই অন্যান্য দিশতকৈ সাহিত্যক অতি বেচি অৱহেলা কৰিবলৈ লৈছে। তেওঁলোকৰ কোনো কোনোৰ মতে সাহিত্য মানে এলাৰ্জি। কিন্তু কিয় তেওঁলোকে সাহিত্যৰ প্ৰতি উদাসীন মনোভাৱ পোষণ কৰে সেয়া বিচাৰ্যৰ কথা। আমাৰ আলোচনাৰ কালছোৱাত নতুন প্ৰজন্মৰ কেইবাজনো প্ৰতিনিধিৰ সৈতে মিলিত হ...
Read more

প্ৰবন্ধঃ সাংখ্য দৰ্শনঃ সঞ্জীৱ মজুমদাৰ

-
প্ৰবন্ধ:: সাংখ্য দৰ্শন ::সঞ্জীৱ মজুমদাৰ সংস্কৃত "সিন্ধু" শব্দৰ পৰা উদ্ভূত "হিন্দু" শব্দটো ভাৰতবৰ্ষত কেৱল এটা সভ্যতা বুজোৱাতে সীমাবদ্ধ নাথাকিল। ক্ৰমে ই এক সনাতন ধৰ্ম আৰু দৰ্শনৰো বাহক হৈ পৰিল। হিন্দু দৰ্শন বুলি ক'লে প্ৰাচীন ভাৰতৰ মুঠ ছটা দৰ্শনৰ সমষ্টিক বুজা যায়। ন্যায়, সাংখ্য, যোগ, বৈশেষিক, পূৰ্ব্ব মীমাংসা আৰু উত্তৰ মীমাংসা (বেদান্ত দৰ্শন)। এই কেউটাকে একেলগে ষড়দৰ্শন বুলি জনা যায়। এই আটাইকেইটা দৰ্শনৰ মতাদৰ্শী সকলে কৰ্ম্ম আৰু পুনৰ্জনমক বিশ্বাস কৰে। লগতে মোক্ষপ্ৰাপ্তি অৰ্থাৎ "জন্ম-মৃত্যু-পুনৰজনম" এই চক্ৰৰ পৰা মুক্তি লাভ কৰাটোকেই মনুষ্য জনমৰ পৰম লক্ষ্য বুলি বিবেচনা কৰে। সাংখ্য, সাংখ্য-তত্ত্ব, সাংখ্য-দর্শন বা সাংখ্য-সপ্ততি হৈছে ভাৰতীয় ষড়দর্শনৰ অন্যতম প্রাচীন দর্শন। কপিল মুনিয়ে এই দর্শন প্রণয়ন কৰিছিল। এইবাবে এই দর্শনক "কপিল-দর্শন" বুলিও কোৱা হয়।পণ্ডিত সকলৰ মতে ঋষি কপিল বুদ্ধদেৱৰো আগৰ আৰু পণ্ডিতসকলে "তত্ত্বসমাস" আৰু "সাংখ্য প্রৱচন" এই দুখন গ্রন্থ ঋষি কপিলৰ দ্বাৰা ৰচিত বুলি দাবী কৰে। অৱশ্যে তৃতীয় শতাব্দীৰ ঈশ্বৰকৃষ্ণৰ দ্বা...
Read more